วันอาทิตย์ ที่ 2 กันยา ที่ผ่านมาเป็นวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งแจ่มใสที่สุดในสัปห์ดา เนื่องจากในรอบหลายวันที่ผ่านมามีฝนตกตอนช่วงเย็น ๆ ตลอดเลย แล้วก็มักจะตกตอนคนเลิกงานซะด้วย 16.00 น. เมื่อไหร่โปรยลงมาทันทียังกะตั้งนาฬิกาปลุก
ตลอดวันนี้ฉันหาโน่นนี่ทำเพื่อต่อสู้กับความเหงา..กับการคิดถึงใครบางคน..จนใกล้จะสิ้นวัน จนไม่รู้จะทำอะไรดีแล้ว ดีที่อากาศเป็นใจ...ฉันจึงอยากจะไปขี่จักรยานเล่นสักหน่อย เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว ในตอนที่ฉันตัดสินใจดีดตัวลุกจากที่นอน เพื่อไปยืมจักรยานสีขาวสักคันที่หน้าคอนโด โชคดียังมีเหลือตั้งคันนึง เกือบไม่ได้ปั่นแล้วไง...
ฉันปั่นจักรยานออกไป พร้อมกับเสียงเพลงแบบฉบับธรรมะที่ดังเบา ๆ ผ่านมาตามสายหูฟังโทรศัพท์ “ฉันจะปั่นจักรยานไปเดินเล่นบนพื้นหญ้าที่หลังมอสักหน่อย” คือคำพูดที่ฉันคิดว่าดีที่สุด ณ ตอนนั้น นอกเหนือไปจากสิ่งที่ฉันพูดกับตัวเองตลอดว่า “หยุดคิดเรื่องเขาได้แล้ว ปล่อยวางได้แล้ว วางไม่ได้ก็จะทุกข์อยู่แบบนี้” ฉันเริ่มเบื่อประโยคนี้มากเลย เพราะฉันพร่ำบ่นมาแล้วทั้งวัน เมื่อเท้าได้แตะพื้น..."อืมม..รู้สึกดีจริงนะ แต่..เท้าเราไม่ค่อยสวยเลยนะเนี่ย..อิอิ แต่ช่างมันเต๊อะ.."
หญ้า...สีเขียว ๆ ช่างนุ่มสบายเท้า ได้นวดเท้าแบบไม่ต้องเสียตังค์ไปในตัวด้วยนะ บรรยากาศพระอาทิตย์ตกยามเย็นก็ช่างสวยอะไรเช่นนี้ มอง ๆ ไปเห็นใครบางคนมาเดินเล่นคนเดียวเหมือนฉัน แต่เขาจะรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนฉันไหมนะ คิดถึงแต่ก่อนตอนที่เคยมาถ่ายรูปเล่นแถวนี้กับเขาจังเลย แล้วฉันก็ปล่อยให้ตัวเองคิดเรื่องเขาอยู่สักพักนึง โดยไม่รู้ตัว จนสติของฉันสามารถจับจิตตัวเองได้...
โอ้...สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย โปรดมอบความเข้มแข็งให้ลูกด้วย ลูกคิดถึงเขาอีกแล้ว...
แสดงความคิดเห็น