ฉันเป็นเพียงต้นไม้ต้นเล็ก ๆ ต้นหนึ่งที่ยืนต้นเดียวดายอยู่เพียงลำพังในป่าใหญ่ ฤดูฝนที่ผ่านเข้ามาทำให้ฉันได้นํ้าอาหารที่สมบูรณ์แตกกิ่งผลิใบ และอีกไม่นานดอกแห่งความมุ่งมั่น อันเป็นผลมาจากแร่ธาตุอาหารที่ฉันเฝ้าเพียรสะสมมาตลอดเวลาทั้งชีวิตคงจะปรากฎขึ้น...ถึงแม้ดอกใบฉันจะเล็กจนมองดูไม่มีความหมายไร้ซึ่งคุณค่าหากเทียบกับต้นไม้ใหญ่ในป่านี้ แต่นั่นคือความภูมิใจของต้นไม้อย่างฉัน
ในวันที่ฝนพรำ สายลมพัดมาเป็นละลอกสะบัดให้สายฝนแกว่งไกว เมล็ดกาฝากเมล็ดหนึ่งลอยเคว้งคว้างมาในสายลม ฉันคิดว่า..คงถูกนกสักตัวทิ้งไว้บนต้นไม้อื่นจนถูกลมฝนพัดปลิวมา ตอนนี้กำลังแสวงหาที่ยึดเหนี่ยว ฉันเห็นแล้วรู้สึกห่วงใย ด้วยความหวังดียื่นกิ่งก้านไปรับเมล็ดกาฝากไว้ ให้กาฝากได้อาศัยอยู่บนกิ่งของฉัน แบ่งปันนํ้าอาหารที่ฉันสะสมไว้ให้
ถึงฉันจะต้นเล็ก แต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันจะหานํ้าหาแร่ธาตุเผื่อเธอได้ หวังว่ามีเธอไว้ต้นไม้ก็คงหายเหงา จะได้มีเธอไว้คอยพูดคุยถามไถ่หยอกล้อ
เจ้ากาฝากต้นน้อยค่อย ๆ
โตวันโตคืน อยู่บนกิ่งก้านของต้นไม้ ห่างกันไปที่ปลายยอด ดอกแรกที่ถูกห่อหุ้มด้วยยอดอ่อน ๆของต้นไม้กำลังเติบโตเช่นกัน...
วันเวลาผ่านไป ตอนนี้เจ้ากาฝากผู้น่ารักของฉันโตขึ้นมากแล้ว เธอหยั่งรากลึกเข้ามาในเนื้อไม้ของฉัน เธอพรํ่าบอกเหตุผลและขอน้ำอาหารมากขึ้นทุกวัน กาฝากขอ
ต้นไม้ก็ให้ ฉันคิดเพียงว่าหากมันจะทำให้เธอเป็นสุข ฉันให้ได้ทุกอย่าง เราเป็นเพื่อนอยู่ด้วยกันมาฉันไว้ใจ เธอขอ
ฉันก็ให้มาตลอด จนเธอแทรกซึมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉัน วันเวลาแห่งความสุขที่สุดในชีวิตของฉันผ่านไปอย่างรวดเร็วจนฉันลืมไปเลยว่า ดอกของฉันเติบโตไปเท่าไหร่แล้ว เพราะมัวแต่เฝ้าหลงมองกาฝากทุกวัน
จนที่สุดในวันหนึ่ง...วันที่ฉันรู้สึกว่ากิ่งก้านของฉันหนักอึ้งเหมือนจะหักอยู่แล้ว เพราะต้นกาฝากที่โตเต็มที่ แต่ฉันก็ทนเพื่อให้เธอได้อยู่กับฉัน ฉันเฝ้าชื่นชมดูดอกของกาฝากที่กําลังผลิบาน มันทำให้ฉันหวนนึกถึงดอกของฉัน
“กาฝากที่รัก เธอดูที่ปลายยอดของฉันนั่นสิ ดอกของฉันมันคงกําลังผลิบานเหมือนกันกับเธอ... เอ๊ะ!!
แล้วไยดอกของฉันหายไป เหลือเพียงกิ่งก้านที่ไร้ใบอย่างนั้น”
“ดอกของเธอมีที่ไหนกัน มีแต่ดอกของฉันที่กําลังผลิบานสวยงาม”
นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินจากกาฝาก
“มันเป็นไม่ได้ !!” ฉันเริ่มร้องไห้ฟูมฟาย
โธ่...ดอกใบที่ฉันเฝ้าฟูมฟักหานํ้าอาหารมาบำรุง ฉันผิดหวัง
ระทมใจ...แต่แล้ว ฉันก็ยิ้มขึ้นมาใหม่เมื่อนึกได้ว่าฉันยังมีกิ่งก้านอื่นอีก คงมีสักกิ่งที่กำลังออกดอกงดงาม แต่..เธอ
กาฝาก เธอทำลายความหวังสุดท้ายของฉันด้วยการยืนยันกับฉันว่า ดอกของฉันไม่มีแล้ว และฉันจะไม่มีวันได้เห็นมันเลย
...ฉัน..เลิกจ้องมองกาฝาก หันกลับมามองดูต้นของฉันเป็นครั้งแรกนับจากที่ได้รู้จักเธอ ตอนนี้ฉันดั่งนกไร้ปีก ดั่งคนไม่มีหัวใจ ฉันหมดแล้วซึ่งโอกาสที่จะได้ชื่นชมดอก หมดแล้วซึ่งใบที่สวยงาม ฉันทนฝืนกลืนนํ้าตาพูดกับกาฝาก
“โอ้...ที่รัก ตั้งแต่วันที่เธอเข้ามา ฉันเฝ้าพรํ่าเพ้อทำนุบำรุงเอาใจ เฝ้ามองดูเธอด้วยความรักใคร่ไม่ว่ายามหลับยามตื่น ฉันมัวแต่หลงดีใจที่มีเธอผ่านเข้ามาในชีวิต ฉันดูแลเธอทุกอย่างที่ฉันทำได้ แต่เธอกลับไม่เหลือสิ่งใดให้แก่ฉันเลย”
จะคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว ฉันกําลังเหี่ยวเฉา เป็นต้นไม้ที่ยืนต้นตายไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายทั้งเป็น กว่าจะสำนึกได้ ก็ตอนที่ลมหายใจสุดท้ายเริ่มแผ่วเบา...ก่อนที่ต้นไม้ต้นนี้จะตาย มีสิ่งหนึ่งที่ต้นไม้อยากจะถาม...กาฝากที่รักยิ่ง...
“ในวันที่เธอเคว้งคว้างผ่าน
กิ่งก้านของฉันรับเธอเอาไว้
ด้วยความหวังดีและห่วงใย
ไม่อยากให้เธอต้องร่อนเร่ไป...ไกลจากกัน
แบ่งปันนํ้าอาหารให้
สิ่งสำคัญที่สุด...ในชีวิตของต้นไม้อย่างฉัน
หวังให้เธอผลิดอกออกใบไปด้วยกัน
แล้ว...เธอมาทำร้ายฉันทำไม??
ในวันนี้ต้นไม้...จำต้องจากกาฝากไปแล้วนะ
ที่เธอบอกว่า..อยากให้เราเป็นเหมือนเดิมจะได้ไหม
อย่าเลยที่รัก ยิ่งฝืนฉันก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ
ต้นไม้อย่างฉันจะยอมตายเพราะเธอ...”
...ดูแลตัวเองด้วยนะ ไม่มีต้นไม้อย่างฉันแล้วใครจะดูแลกาฝากอย่างเธอ...
แสดงความคิดเห็น